و پرواز
فکر کن که چه تنها که ماهی کوچک دچار آبی بیکران باشد ...
آره دارم از لحظه های تنهایی می نویسم از ترس از رسیدن و دریا نشدن
عجیب است که دو روز دلم گرفت و باران یکریز بر سر این دیــار مــی بارد
شاید پاییز است ولی من از تمام دل گرفتگی ها خسته ام
این دقایق دارم می رسم به خاموشی
و سکوت
این تنها صداقتی است که من می شناسم که هیچ جای این دنیا پیدا نمی شود .نمی دانم چرا سرد شدم ...خسته ام خیلی
خیلی یعنی زیاد .....از همه نه ...از خودم
حس می کنم محتاج دستانی شده ام که صدایش می کنم به صدای من هیچ پاسخی نمی دهد .می دانم گناهم از آنی که بخواهم به زبام بیاورم بیشتر است ولی دلم می خواهد به جمکران بروم ...
دلم پرکشیده برای آقا ...حس می کنم از خدایم دورم ...آنقدر دور که خود نمی دانم این فاصله از کجا آمده و به کجا می خواهد برسد ولی می دانم موفقیت من در گرو همین کم کردن فاصله ام است با خدا ...
خدا ...؟چه کنم که از خودم راضی باشم به گانم این روزها همه از من راضی اند آن طور که از مادر راضی بودن ...شاید وقت آن شده است که یاد کنم از حروف که که شاید به مزاج بعضی خوش نیاید ولی می دانم این نگاه من در آیینه دیگر نگاه باران نیست به آیینه ..آیینه ای خاک گرفته و فراموش شده ...
به قول خودم دلم لک زده برای کمی نگاه معنی دار ...کاش آنچه پس پرده بود را فقط من می دیدم تا آسوده و آرام امشب بالش تنهایی ام بغل بگیرم تا ....تا نمی دانم کجا هایی که حتی کلاغ قصه من نمی دانم .
شاید آنجایی دلم آرام گردم...آرام تا آسوده بخواب برم ...شمار روزهایی که پلکهایم سنگینی روزهای و سال های قبل را حس نمی کند را دیگر از دست داده ام.
می خواهم آسوده باشم .آســـــــــــــــــــــــــــــــوده
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: